Aurretik saio batzuk izan baziren ere, 1920aren
hamarkadan hasi zen irratia Europa eta Ameriketan zabaltzen.
Hasierako urte haietan, ia irrati guztiak pribatuak ziren, baina
komunikabide hori hedatzu joan ahala, estatuak hasi ziren
irratietan parte hartzen, iritzi publikoan zuten eragina
kontrolatzeko. 
	Irratien iharduera 1927an arautu zen Estatu
Batuetan, lehen biziko aldiz, lege baten bidez. Lege horrek
(Radio Act izenaz ezagutzen dena), irrati enprensen
askatasuna finkatzen zuen arren, uhin luzeera eta emisioen
hedadura mugatu zituen. Gero, nazioarteko hitzarmenak
osatu ziren, interferentziak saihesteko eta irratien arteko
lankidetza arautzeko (Praga, 1928; Luzerna, 1933;
Montreux, 1939). Atlantic City-n egindako bilkuran
(1947) uhin luzea (150-258 kHz-ko uhin maiztasunekoa)
eta tarteko uhina (525-1605 kHz-ko uhin maiztasunekoa)
finkatu ziren herrialde barruko emisioetarako. Uhin
maiztasun horietan oso uhinbide gutxi dagoenez gero,
emisio ugari pilatzen ziren uhinbide berean, eta
interferentziak sortzen ziren. Konpenageko bilkuran
(1948) banatu ziren Europako uhinbideak (15 bide
uhin luzeetarako eta 120 bide tarteko uhinetarako), 
uhinbide bera erabili behar zuten irratiek 
elkarrengandik ahalik eta urrutien kokatuz 
interferentziak saihesteko. Tropikoetan, berriz, Tropiko
uhina deitutakoa (2300-5060 kHz.) erabiltzen da, 
bertan interferentziak sorrarazten dituzten uhin
parasito ugari daudelako. Herrialdeetatik kanporako
emisioentzat uhin laburra gorde zen Atlantic City-ko 
bilkuran (180 uhinbide). Uhin labur hori mundu osoan
heda daiteke. Azkenik agertu den uhin mota maiztasun
modulatukoa da (87.5-100 MHz). Uhin mota honek
hobeto saihesten ditu interferentziak eta zehaztasun
haundiagoko emisioak bideratzen ditu. Uhin 
modulatuko 42 uhinbideak Estokolmoko bilkuran
banatu ziren Europako irratien artean.